यो सहर हिजो जस्तो रहेन अहिले 

यो अन्योल्ताको निकास हुन्छ कहिले ?

 

आकाश सफा छ तर मन धमिलिएको छ 

अदृस्य त्रासमा यो तन  रुमालिएको छ !

 

न यो आखाले देख्न सक्छ न यो मनले 

न यो विज्ञानले रोक्न सक्छ न त्यो धनले 

 

कस्तो दिन आयो आफै देखि डराउनु पर्ने 

बाँच्नकै  लागि यहाँ एक्लै रमाउनु पर्ने ?

 

न ज्ञानको पर्वाह  छ अहिले न विज्ञानको 

बस सबैको पर्वाह छ त यो तुच्छ ज्यानको।